editions-akiko

โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนชายล้วน เก่าแก่กว่า 100 ปี ย่านพระบรมรูปทรงม้า ซึ่งความหลอนของโรงเรียนนี้ยังไม่หมด เรื่องที่กำลังจะเล่าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเรา เพื่อน และรุ่นพี่อีกเกือบ 10 คน ที่เป็นพยานได้ในคืนนั้น.. ช่วงนั้นรุ่นพี่ ม.6 กำลังจะจบการศึกษา ก็ตามประสามีการจัดงานปัจฉิมนิเทศ แล้วก็อยู่กันถึงดึกดื่น นั่งคุยกันเอะอะเสียงดังบ้าง จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงประมาณเที่ยงคืน พวกเราก็มานั่งกันหน้าโรงเรียนเพื่อที่จะแยกย้ายกันกลับ แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยังอยู่ต่อ ซึ่งก็คือกลุ่มเรา เครดิตฟรี ต้องบอกก่อนว่า ตรงหน้าโรงเรียนเราจะมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง สูงเท่าตึก 3-4 ชั้นได้ กลุ่มเราจะนั่งกันตรงโต๊ะม้าหินหลังต้นไม้นี้ ห่างไปสักประมาณ…

เมื่อปี 2553 เราหนีออกจากบ้านมาค่ะ และได้ไปสมัครงานเป็นนักร้องของร้านอาหารแห่งหนึ่งในจังหวัดนนทบุรี เราได้มีโอกาสรู้จักกับเพื่อนๆ พี่ๆ หลายคนที่นั่น และหนึ่งในนั้นก็คือ แนน (นามสมมติ) แนนเป็นพนักงานเสิร์ฟนะคะ เราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเจอกันทุกวันเป็นเวลาหลายเดือน.. เย็นวันหนึ่ง เราก็มาทำงานตามปกติค่ะ แต่ที่ไม่ปกติคือ มีพี่พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งกำลังยืนจุดธูปอยู่หน้าร้าน เราเลยเดินเข้าไป พี่เค้าเห็นเราก็ทักถามด้วยความตื่นเต้นตกใจว่า ‘ด้า แนนมันตายแล้วรู้มั้ย?’ เรารีบถามกลับไปด้วยความตกใจ ‘อ้าว! แนนเป็นไรตายคะพี่?’ พี่เค้าก็ตอบว่า ‘เมื่อวานแนนมันทะเลาะกับแฟน มันน้อยใจ เลยยิงตัวตายประชด ด้าไม่ได้ดูข่าวเหรอ?’ เราได้ยินอย่างนั้นรู้สึกใจมันวูบไปเลย..…

เมื่อประมาณกลางปีที่แล้ว ครอบครัวหนูต้องกลับไปอยู่บ้านยายที่จังหวัดตาก เพื่อไปดูคุณยายซึ่งป่วยเป็นโรคเบาหวาน เท้าเป็นแผลทั้งเท้าไม่สามารถเดินเองได้ คุณแม่ต้องคอยช่วยดูแลคุณยาย.. เรากลับไปอยู่ที่บ้านยายได้สักพัก คุณตาก็มาเสียชีวิตลงกระทันหันด้วยโรคชราค่ะ แต่ในความโชคร้ายก็เหมือนโชคดีที่ยังได้กลับมาดูแลทั้งคุณตา และคุณยาย เพราะถ้าไม่ได้กลับมาครั้งนี้ ก็คงจะไม่ได้มีโอกาสได้เจอคุณตาอีกแล้ว เครดิตฟรี หลังจากที่คุณตาเสียชีวิตไปได้ประมาณ 1 เดือน ก็เริ่มมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นกับคนในบ้านค่ะ ต้องขออธิบายลักษณะบ้านยายก่อน คือจะเป็นบ้าน 2 ชั้น ชั้นล่างเป็นปูน ชั้นบนเป็นไม้ ชั้นล่างจะกั้นเป็นห้องไว้นอนเล่นตอนกลางวัน มีหิ้งพระใหญ่ ซึ่งคุณตาก็เสียชีวิตที่ห้องนั้นค่ะ.. มีครั้งหนึ่งแม่เล่าว่า ตอนแม่กำลังเก็บข้าวของอยู่ชั้นล่างคนเดียว ทุกคนขึ้นนอนกันไปหมดแล้ว แม่ได้ยินเสียงแว่วๆ…

เราได้เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ในจังหวัดนครศรีธรรมราช ไม่ขอเอ่ยชื่อนะคะ เราพักอยู่หอกับเพื่อนใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงใกล้สอบ เราก็ออกมาติวหนังสือกับรุ่นพี่จนดึก พอเสร็จรุ่นพี่เราก็ขับรถมาส่งที่หอ แต่คืนนั้นหอเราไฟดับค่ะ ห้องเราอยู่ชั้นบนสุด เราก็หวั่นๆ ที่จะขึ้นไป แล้วเราเหลือบมองไปที่หอข้างๆ ซึ่งไฟไม่ดับ ก็ไปสะดุดตากับระเบียงห้องห้องหนึ่ง ประมาณชั้น 4-5 เราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งผมสั้นประบ่า นั่งห้อยขาเล่นมือถืออยู่ริมระเบียง เราก็ชี้ให้รุ่นพี่ที่มาส่งดู บอกว่า ‘พี่ดูดิ มานั่งอะไรยังงั้นวะ ไม่กลัวตกหรอไง?’ รุ่นพี่เราก็พยักหน้า แล้วบอกให้เรารีบขึ้นหอไปได้แล้ว เครดิตฟรี เราไปถึงหน้าหอ บรรยากาศมืดมากๆ เงียบสนิทเลย…

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์จริงเลยค่ะ คือเรามีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ขอใช้ชื่อว่าบี (นามสมมติ) บีเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารัก นิสัยจะเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ค่อนข้างเป็นคนเก็บกดค่ะ เวลาบีมีเรื่องอะไรก็มักจะมาระบายให้เราฟังทั้งน้ำตาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ถูกทางบ้านบังคับเรื่องการเรียน เรื่องอนาคต เรื่องความรัก และบีมีเราเป็นเพื่อนสนิทที่สุดเพียงคนเดียว เพราะเพื่อนที่มหาวิทยาลัยมองบีว่าหยิ่ง ทำตัวแปลก ชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว เครดิตฟรี บีมีแฟนชื่อพี่อาร์ เป็นรุ่นพี่ปี 4 ซึ่งคบหาดูใจกันมาปีกว่าๆ แล้ว แต่เป็นคู่ที่ทะเลาะกันประจำ เรียกว่าวันเว้นวันเลยก็ว่าได้ เรื่องที่ทะเลาะกันก็เพราะพี่อาร์ไม่ค่อยใส่ใจบี แถมยังชอบซ้ำเติมเรื่องที่บีถูกกดดันจากทางบ้าน และยังใช้งานบ้าน ดุด่าบีสารพัด…

ครั้งหนึ่ง ผมได้มีโอกาสเดินทางไปเยี่ยมญาติในเขตปริมณฑลใกล้ๆ กรุงเทพฯ นี้ครับ พอมาถึง พ่อกับแม่ผมก็ไปคุยกับญาติๆ ตามประสาผู้ใหญ่ ส่วนผมไม่มีอะไรทำเลยไปนั่งเล่นอยู่ที่ม้านั่งริมคลอง อากาศตอนนั้นครึ้มๆ เหมือนฝนจะตกครับ แล้วสักพักฝนก็ตกลงมาจริงๆ ตกหนักเลย.. ระหว่างที่ผมไปหาที่หลบฝนอยู่แถวนั้น ผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่ง ลักษณะเป็นโครงไม้ไผ่ขนาดใหญ่สี่มุม และขึงตาข่ายด้านล่าง ซึ่งเขาเรียกว่า ‘ยอ’ คนบ้านนอกเขาเอาไว้ใช้จับปลาทีละมากๆ ครับ ผมก็มองมันอยู่ ด้วยความที่ว่ามันแปลกดี เพราะผมเองก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เครดิตฟรี แล้วจู่ๆ ผมก็เห็นมียายแก่ๆ ผมขาวใส่เสื้อคอกระเช้าคนหนึ่ง เดินตากฝนมาจากไหนไม่รู้ครับ สายตาจ้องมาที่ผมตลอด แล้วยายคนนี้แกก็ยกยอลงไปในน้ำ…

ผมมีอาชีพเป็นช่างอาคารครับ ช่วงนั้นผมเพิ่งออกจากที่ทำงานเก่ามาได้สักพัก ก็มีบริษัทแห่งหนึ่งมาชวนผมไปทำงาน เป็นช่างอาคารนี่ล่ะครับ แต่ครั้งนี้เป็นโรงพยาบาล ไม่ใช่อาคารสำนักงานเหมือนที่ผมเคยทำมา ผมก็ตอบตกลงไปครับ เพราะบริษัทเสนอตัวเลขมาค่อนข้างสูงเลยทีเดียว.. พอเริ่มงานวันแรกผมก็เข้าไปทักทายเพื่อนร่วมงานของผม แต่ทุกคนกลับมองผมแปลกๆ ผมก็งงๆ เลยทำเฉยไว้ดีกว่า ทำงานตามปกติ เครดิตฟรี การทำงานที่นี่ก็ไม่ต่างจากที่เก่าเท่าไหร่ คือจะต้องดูแลทุกอย่างในโรงพยาบาลให้อยู่ในสภาพดี เช่นเดินไฟ เดินสายโทรศัพท์ ติดตั้งอินเตอร์เน็ต และงานสารพัดช่างครับ วันหนึ่งเวลาประมาณ 5 โมงเย็น ขณะที่ผมกำลังนั่งรอสายเรียกเข้าจากพยาบาล เพื่อให้เข้าไป service งานต่างๆ ก็มีสายภายในโทรเข้ามา ที่หน้าจอแจ้งว่ามาจากชั้น 5…

เกิดขึ้นเมื่อปี 2542 ในช่วงที่คุณชาตรีกำลังศึกษาอยู่ปี 2 ครับ โดยคุณชาตรีเล่าว่า.. ก่อนหน้านั้นผมอยู่แถวราม 2 ครับ แต่พอขึ้นปี 2 ก็เลยต้องย้ายหอมาอยู่อพารทเมนท์แถวๆ ซอยรอดอนันต์ 1 และที่นี่เอง ผมก็บังเอิญได้เจอกับ มีชัย เพื่อนเก่าสมัยเรียน ม.ปลาย มีชัยพักอยู่กับแฟนชื่อ ตูน ผมกับมีชัยอยู่คนละชั้นกันนะครับ ผมอยู่ชั้น 3 ส่วนมีชัย กับตูนอยู่ชั้น 4 ..มีอยู่วันหนึ่ง เพื่อนของมีชัยก็มาพักที่ห้องแล้วเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นมามันก็เล่าให้ฟังว่า…

เมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ช่วงนั้นตรงกับช่วงแข่งกีฬาสี พวกหลีดก็จะอยู่ซ้อมกันจนมืดทุกวันครับ ตัวผมเองเป็นมือกลอง เลยจำเป็นต้องอยู่ซ้อมด้วย ในกลุ่มก็จะมีเด็กหลายๆ รุ่นปะปนกันไป พอช่วงพักฟ้าเริ่มจะมืด พวกรุ่นพี่ก็จะชอบพาน้องๆ มาจับกลุ่มเล่าประสบการณ์สยองในโรงเรียนให้ฟังกันครับ มีรุ่นพี่คนหนึ่ง แกเล่าเรื่องผีห้องนาฏศิลป์ครับ ก่อนอื่นผมขออธิบายตำแหน่งของห้องก่อนนะครับ คือห้องนาฏศิลป์เนี่ย จะตั้งอยู่ในตึก 2 ชั้น ซึ่งตึกนี้จะมีลักษณะเป็นตึกล้อมรอบ 4 ด้าน ตรงกลางจะเป็นสนามปูน กับสวนหย่อมขนาดเล็กครับ มีทางเข้าออก 4 ทิศทาง.. เครดิตฟรี รุ่นพี่เขาเล่าว่า…

ย้อนกลับไปสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ ม.ปลาย ส่วนตัวผมจะเป็นคนที่หัวไหล่ไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เกิด ทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ และครั้งหนึ่งผมต้องนอนค้างโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรปราการ เพื่อรอเข้ารับการผ่าตัด ห้องที่ผมจะได้พักเป็นห้องเดี่ยวขนาดใหญ่ที่เพิ่งจะว่างพอดี พี่สาวผมจึงรีบจองห้องนั้นต่อเลย.. เย็นวันนั้นพอไปถึง ผมก็เปลี่ยนเป็นชุดคนไข้ของโรงพยาบาล และเข้าไปอยู่ในห้องที่จองไว้เพื่อรอผ่าตัดหัวไหล่ช่วงตี 2 ตอนไปถึงเพิ่งจะเกือบๆ ทุ่มเท่านั้นเอง ผมกับพี่สาวก็กำลังนั่งดูทีวีในห้องอยู่ แต่อยู่ๆ พี่สาวผมก็เหลือบไปเห็นแฟ้มประวัติการใช้ห้องที่พยาบาลวางไว้ ซึ่งไม่แน่ใจว่าลืมไว้หรืออย่างไร? พี่สาวผมหยิบมาเปิดดูราวกับมันเป็นหนังสือทั่วไป ส่วนผมก็นอนดูทีวีต่อ และจู่ๆ พี่ผมก็สะกิดผม และชี้ให้ผมดูหน้าหนึ่งในแฟ้มเล่มนั้น ซึ่งลงวันที่ของเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้วเอาไว้ แล้วพี่ผมก็เริ่มชวนผมคุยเรื่องของผมเมื่อตอนผมเกิดใหม่ๆ รวมถึงเรื่องตอนที่หัวไหล่มีปัญหาครั้งแรก ผมก็สนุกไปกับการฟังเรื่องของตัวเองในอดีตมาก เพราะมันเป็นอะไรที่คิดถึง…